کتاب آماده شده کتابی کمیاب و بی نظیر در زمینه آموزش ویژوال بیسیک.نت می باشد که شامل 461 صفحه و 22 فصل است و از ابتدا تا انتهای این زبان برنامه نویسی را به شما می آموزد. همانطور که اکثر شما مطلع هستید ویژوال بیسیک زبان برنامه نویسی است که توسط مایکروسافت ایجاد شده و در جهان حدود 3 میلیون برنامه نویس از این زبان برای توسعه ی نرم افزارهای خود استفاده می کنند. کتاب آماده شده بصورت کامل و جامع به آموزش این زبان می پردازد. امیدواریم مورد استفاده برنامه نویسان گرامی قرار گیرد. برخی از عناوین و سرفصل ها: - اجرای یک برنامه ویژوال بیسیک - اولین برنامه - متغیرها و عملگر ها - دیباگ کردن - پردازش متن - ایجاد یک نرم افزار تحت وب - کار با کنترل های ویژوال بیسیک - و ...

نویسنده: مایکل هالورسن

مترجم: علیرضا زارع پور

موضوع: برنامه نویسی

تعداد صفحات: ۴۶۱

فرمت: PDF

زبان: فارسی

در زبان برنامه نويسی C هر متغير قبل از استفاده بايد اعلان شود. اعلان متغير کامپايلر را از نام، نوع و مقدار اوليه متغير آگاه می کند. اگر برنامه سعی کند از متغيری استفاده کند که قبلا اعلان نشده است کامپايلر پيغام خطا صادر می کند.

اعلام متغير به فرم کلی زير است:

typename varname;

typename نوع متغير را مشخص می کند که بايد يکی از نوع های داده ای زبان C باشد. varname نام متغير است که بايد از قواعد گفته شده تبعيت کند.

می توان در يک خط چند متغير را از يک نوع تعريف کرد.

مثال. متغيرهای count، number و start از نوع int و متغيرهای percent و total از نوع float اعلان شده اند.

int count, number, start;   /* three integer variables */
float percent, total;          /* two float variables */

در بخش توابع درقسمت حوزه متغيرها درباره محل اعلان متغير در برنامه توضيح داده شده است. فعلا کليه متغيرها را در آغاز تابع ()main اعلان کنيد.

کلمه کليدی typedef

کلمه کليدی typedef برای ايجاد نامی جديد به نوع داده موجود بکار می رود و در واقع يک مترادف برای آن نوع توليد می کند.

مثال. عبارت زير برای نوع داده ای int مترادف integer را ايجاد می کند. بنابراين در برنامه می توان از کلمه integer برای اعلان متغيرهای از نوع int استفاده کرد.

typedef int integer;
integer count;

توجه داشته باشيد که typedef نوع داده جديدی را توليد نمی کند بلکه تنها به شما اجازه نامگذاری نوع داده ای که قبلا تعريف شده را می دهد. کاربرد زياد آن در نوع های داده ای ترکيبی است که در بخش ساختمان مطالعه خواهيد کرد.

کدگذاري ASCII

کد گذاری ASCII (American Standard Code for Information Interchange) به حروف، ارقام، علائم و کاراکترهای مختلف يک عدد باينری 7 بيتی نسبت می دهد و هشتمين بيت را 0 درنظر می گيرد. به اين صورت هر کاراکتر يک بايت را اشغال می کند.

روشن است که اين روش برای نمايش اعداد مناسب نيست، چون در فرمت باينری يک بايت اعداد 0 تا 255 را نمايش می دهد، اما با کد ASCII يک بايت تنها برای نمايش يک رقم کافی است. به همين دليل کلا اين روش برای نمايش متن در حافظه استفاده می شود.

مثال. نمايش عدد 123 با دو فرمت ASCII و باينری

نوع توسعه يافته اين سيستم شامل 8 بيت برای هر کاراکتر است و 256 حالت مختلف را شامل می شود. کدهای 0 تا 127 برای کاراکترهای استاندارد، کدهای کنترلی و ارتباطی و مقادير 128 تا 255 برای نمايش سمبل های گرافيکی و حروف يونانی هستند.

مثال. رشته "ABC123" به صورت 41h 42h 43h 30h 31h 32h نشان داده می شود.

يک کدگذاری کامل تر که جای ASCII را دارد می گيرد Unicode است. تفاوت کليدی بين اين دو نوع کدگذاری در اين است که ASCII يک بايت را برای کدکردن يک کاراکتر استفاده می کند در حاليکه Unicode برای هر کاراکتر دو بايت را درنظر می گيرد. بنابراين کاراکترهای بيشتری را می تواند نمايش دهد که اين برای نمايش کاراکترهای کليه زبان های دنيا کاربردی است.

مثال. کدگذاری ASCII کد 41h يا 65 را به کاراکتر A می دهد. کدگذاری Unicode کد 0041h هگز را می دهد.

نکته1. تفاوت يک حرف بزرگ با يک حرف کوچک تنها در بيت شماره 5 است؛ اين بيت در حروف بزرگ 0 و در حروف کوچک 1 است. ("m"= 01101101 و "M"= 01001101)
نکته2. ارقام 0 تا 9 کدهای 30h تا 39h را دارا می باشند.
نکته3. کاراکترهای قابل چاپ بين 20h تا 7Eh است.
نکته4. کاراکترهای 0 تا 1Fh و 7Fh کاراکترهای کنترلی نام دارند که قابل رويت نمی باشند.
نکته5. کاراکتر ESC با کد 1Bh همراه با کاراکترهای ديگر اغلب برای يک عمل خاص به دستگاه های جانبی ارسال می شود.
نکته6. کدهای 41 تا 5Ah کاراکترهای A تا Z و کدهای 61 تا 7Ah کاراکترهای a تا z هستند.
نکته7. کاراکتر CR و LF با کدهای 0Dh و 0Ah به ترتيب باعث حرکت مکان نما به شروع خط جاری و خط بعد می شود.